خانهساخت و تولید صنعتیبهبود خواص و عملیات حرارتی بهبود خواص با عملیات ترموشیمیایی (نیتریدینگ، کربورسازی، کربونیتریدینگ و ...)
امکان فیلتر و جستجوی کالا و خدمات مورد نظر شما در این بخش قابل انجام است. شما می توانید با انتخاب پارامترهای ویژگیهای مورد نظر، برای دسته بهبود خواص با عملیات ترموشیمیایی (نیتریدینگ، کربورسازی، کربونیتریدینگ و ...) جستجو کنید.
ویژگیها و مشخصات قابل جستجو می تواند شامل این موارد باشد : مواد قابل بهبود خواص, روشهای سختکاری سطحی ترموشیمیایی, وزن قطعات قابل عملیات, عمق سختکاری سطحی, کاتالوگ / مشخصات
برای هر دسته از ویژگیها، می توانید با تعیین یا انتخاب مقادیر زیر مجموعه آن، فیلتر و جستجوی دقیقی انجام دهید
وزن قطعات قابل عملیات :
kg
کاتالوگ / مشخصات :
راهنمای مشخصات بهبود خواص با عملیات ترموشیمیایی (نیتریدینگ، کربورسازی، کربونیتریدینگ و ...)
مواد قابل بهبود خواص
فولاد
انواع فولاد و آلیاژهای فولادی قابل عملیات و بهبود است.
چدن
انواع آلیاژهای چدن قابل عملیات و بهبود است.
آلومینیوم
انواع آلومینیوم و آلیاژهای آلومینیومی قابل عملیات و بهبود است.
مس
انواع مس و آلیاژهای مسی قابل عملیات و بهبود است.
برنج
انواع آلیاژهای برنجی قابل عملیات و بهبود است.
تیتانیوم
انواع تیتانیوم و آلیاژهای تیتانیوم قابل عملیات و بهبود است.
آلیاژهای تنگستن
آلیاژهای تنگستن قابل عملیات و بهبود است.
سایر مواد
سایر مواد لیست نشده
روشهای سختکاری سطحی ترموشیمیایی
کربن دهی
هنگامی‌که یک قطعه فولاد کم کربن (مثلاً ۰٫۱۵ درصد) در مواد کربن‌ده مانند زغال قرار گرفته و در دمایی بالا نظیر ۹۲۵ درجه سانتی‌گراد حرارت داده شود، کربن اتمی از ماده کربن‌ده آزاد شده و به داخل سطح قطعه نفوذ می‌کند. گرچه این عملیات نیاز به زمان دارد ولی در مدت چند ساعت سطح قطعه می‌تواند مقدار قابل‌ملاحظه‌ای کربن (تا ۱٫۲ درصد) جذب کند. به‌این‌ترتیب، قطعه‌ای ساخته می‌شود که مغز آن را فولاد کم کربن و سطح آن را فولاد پر کربن تشکیل می‌دهد. اگر این قطعه سخت شود، در سطح مارتنزیت پر کربن تشکیل می‌شود و بنابراین از سختی زیادی برخوردار خواهد بود. درحالی‌که مغز آن همان درصد کربن اولیه (۰٫۱۵ درصد) را داراست و از چقرمگی خوبی برخوردار است. اگرچه که کربن دهی قدیمی‌ترین روش برای سختکاری فولادها است اما خود آن به روشهای مختلفی مانند کربن دهی پودری یا کربن دهی جامد، کربن دهی مایع و کربن دهی گازی انجام می‌شود.
نیتروژن دهی
نیتروژن دهی عبارت از واردکردن نیتروژن اتمی در لایه سطحی فولاد است. بنابراین، سختی سطح در این روش به نیترید فلزی تشکیل‌شده بستگی دارد. درحالی‌که امکان نیتروژن دهی برای بسیاری از فولادها وجود دارد، تنها هنگامی می‌توان سختی زیاد در سطح به دست آورد که قطعه مورد نظر از جنس فولادهای آلیاژی مخصوص شامل عناصر آلیاژی نظیر آلومینیوم، کروم، مولیبدن و یا وانادیم باشد. این عناصر در سطح قطعه به‌محض تماس پیدا کردن با نیتروژن اتمی با آن ترکیب شده و تشکیل نیتریدهای پایدار و سخت می‌دهند.
کربن – نیتروژن دهی
در سخت کردن سطحی به روش کربن – نیتروژن دهی، نیتروژن و کربن هر دو جذب سطح فولاد می‌شوند و به‌این‌ترتیب نیتروژن جذب‌شده، سختی سطح کربن دهی شده را بیشتر افزایش می‌دهد. گرچه در کربن دهی مایع نیز تقریباً همین عمل انجام می‌شود ولی واژه کربن – نیتروژن دهی معمولاً به سختکاری سطحی که در آن از محیط گازی استفاده شود گفته می‌شود.
نیتروژن – کربن دهی
درصورتی‌که عملیات کربن دهی و نیتروژن دهی هم‌زمان در گستره دمایی نیتروژن دهی یعنی بین ۵۰ تا ۶۵۰ درجه سانتی‌گراد انجام شود، اصطلاحاً به آن نیتروژن – کربن دهی می‌گویند. در این روش سطح قطعه عمدتاً نیتروژن دهی شده ولی چون مقداری کربن نیز جذب می‌شود، سختی قطعه بیشتر از حالتی است که آن را فقط نیتروژن دهی کرده باشند.
بور دهی
بور دهی یک فرآیند نفوذی شیمیایی – حرارتی (ترموشیمی) است که برای سخت کردن سطحی گستره وسیعی از آلیاژهای آهنی، غیرآهنی و حتی مواد سرمت به کار برده می‌شود. این عملیات شامل حرارت دادن قطعه کاملاً تمیز شده در گستره دمایی ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ درجه سانتی‌گراد به مدت ۱ تا ۱۲ ساعت در محیطی که قادر باشد اتم‌های عنصر بور را آزاد کند است.
نفوذی جانشینی
فرآیند نفوذی جانشینی جزو آن دسته از فرآیندهای سخت کردن سطحی است که مستلزم نفوذ یک یا چند عنصر هم‌زمان از عناصر جانشینی نظیر آلومینیوم، کروم، سیلیسیم، منگنز، تیتانیم، وانادیم و غیره است. از بین این فرآیندها، تیتانیم دهی سختی سطح را به‌طور قابل‌ملاحظه‌ای افزایش می‌دهد. درحالی‌که فرآیندهای آلومینیوم دهی، سیلیسیم دهی و کروم دهی، بیشتر برای افزایش مقاومت به خوردگی و اکسایش به کار می‌روند. ازجمله فرآیندهای نفوذی دیگر، “فرآیند تویوتا” یا “فرآیند رسوبی/ نفوذی واکنش‌زای حرارتی” است.
کاشت یون
فرآیند کاشت یون برای اصلاح ترکیب شیمیایی سطح است که در آن یون‌ها با انرژی بسیار زیاد به داخل سطح فرستاده می‌شوند. گفته شده است که برای این منظور تقریباً یون‌های هر نوع ماده‌ای را می‌توان استفاده کرد. اما یون‌های نیتروژن را به‌طور گسترده‌ای برای بهبود مقاومت به خوردگی و بهبود خواص تریبولوژیکی فولادها و آلیاژهای دیگر به کار می‌برند.
سایر روش‌ها
سایر روشهای لیست نشده
تبلیغات